8η μέρα
Διαδρομή: Μόναχο-Ινσμπρουκ (κάντε κλικ)
Απόσταση: 150χλμ
η διαδρομή στο google maps: http://goo.gl/maps/du9D6
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Έφτασε η μεγάλη μέρα. Θα πάρω μια γεύση από τις Άλπεις επιτέλους..
Μέχρι το Ινσμπρουκ ξέρω μόνο την απόσταση. Δεν κοίταξα καθόλου υψομετρικά για να μην το χω στο μυαλό μου. Ότι εμφανιστεί μπροστά μου εκείνη την ώρα. Ωραία λογική έ?
Στο παρελθόν έχω κάνει πάνω από 170χλμ με υψομετρικά κοντά στα 1300 μέτρα αλλά τότε δεν ήμουν φορτωμένος,ήξερα τη διαδρομή και δεν ήμουν καμένος από το πετάλι της προηγούμενες μέρες όπως τώρα.
Μέχρι τώρα έχω διανύσει 960 χλμ (σε 7 ημέρες) χωρίς στάση με μέση ωριαία τα 21 χλμ.
Στις 8 το πρωί λοιπόν είμαι στο δρόμο. Έχω εφοδιαστεί μπάρες και γιαουρτάκια και έχω φορτίσει μπαταρίες.
Βγαίνω από την πόλη και ακολουθώ την παλιά εθνική προς το νότο. Η κλίση είναι ανεπαίσθητα ανηφορικη για αρκετά χιλιόμετρα. Βλέπω τα υψομετρικά στο ρολόι μου (30 ευρώ με βαρόμετρο-decathlon!).
Μετά από περίπου 50χλμ αντικρύζω στο βάθος βουνά. Ω θεοί! Τώρα αρχίζει το καλο λοιπόν.
Φτάνω κόντα στη λίμνη Kochel (600 μ υψόμετρο )και στο τέλος της ξεκινά επιτέλους η ανάβαση με κορδέλες.
Ευτυχώς η κλίση είναι αρκετά μικρή (πιθανότατα για τις νταλίκες).
Ανεβαίνω αρκετά μέτρα γρήγορα με 1ο δίσκο και στροφάρισμα.
Μετά από λίγο κατηφορίζω σε μια δεύτερη λίμνη και απο κει και μετά το τερραίν είναι ομαλό γενικά καθώς κινούμαι στη βάση των βουνών. Ανώδυνο πέρασμα τελικά.
Όσο προχωρώ οι ορεινοί όγκοι γίνονται πιο εντυπωσιακοί. Τεράστιες γρανιτένιες μάζες που από μακριά σε φοβίζουν και απορείς πως θα περάσω αλλά ευτυχώς ο δρόμος κινείται σταθερά στη βάση τους κατά κανόνα δίπλα από κοίτες ποταμών.
Χαρούμενη νότα στο ταξίδι ήταν 2 παιδιά από Σομαλία που με κάτι μικρά για το ύψος τους ποδήλατα πήγαιναν στο διπλανό χωριό. Τους ρωτάω πως βρέθηκαν εδώ στα κρύα και μου είπαν με μια φωνή και οι δύο "Άσυλο, άσυλο". Άν το 1/100 της χαράς που έιχαν μετατρεπόταν σε ισορροπία πάνω στο ποδήλατο θα ήταν θαύμα, χεχε. Πηγαίναμε για λίγο παρέα και είχαν την "κακή συνήθεια" να πηγαίνουν όπως να ναι. Τι να τους λέω "ρε παιδιά στην άκρη" τίποτα! Χύμα στο κύμα. Ευτυχώς ο δρόμος ήταν άδειος.
Πετάλι στο πετάλι φτάνω στα σύνορα με την Αυστρία. Λίτα και απέριττα. 2 ταμπέλες και αυτό ήταν.
Ξέχασα να αναφέρω ότι αυτή ήταν η πιο ηλιόλουστη μέρα του ταξιδιού μέχρι τώρα. Άντε να μαυρίσω για να μην με κοροιδεύουν στο Ελλάντα οι μεσόγιοι...
Σε ένα σημείο βλέπω και ταμπελίτσα που έλεγε Ινσμπρουκ 40χλμ. Μια χαρά σκέφτομαι. Δεν είχα κουραστεί κιόλας με τον πρώτο δίσκο. Τι το λέγα??
Μετά από λίγο ξεκινά μια μακρόσυρτη ανηφοριά με καλή κλίση που δεν τελείωνε. Και ανέβαινα και να κάνει ζέστη και να χω λίώσει και να λέω μετά τη στροφή θα στρώσει και να φτάνω στη στροφή και να είναι το διπλάσιο. Μην τα πολυλογώ, πέρασαν αρκετές στροφές για να ευθυγραμιστώ..
Το καλύτερο ήταν στο τέλος τελικά.
Με αυτά και μ αυτά φτάνω 20 χλμ από το Ινσμπρουκ.
Εκεί που έχω πάρει την ισάδα που λέτε και πάω έβλεπα κάτι ταμπέλες που έλεγαν ότι τα ποδήλατα πρέπει υποχρεωτικά να στρίψουν σε ένα παρακαμπτήριο και να αφήσουν την παλιά εθνική.
Ως κλασσικός έλληνας προβληματίστηκα με το γεγονός και επειδή θα με έβγαζε από τη βόλεψη μου τις αγνόησα. Αμ πως.
Μετά κατάλαβα το σκεπτικό του "νομοθέτη"..
Βλέπω που λέτε μια ταμπέλα που προειδοποιούσε για 16% κλίση στα επόμενα χλμ. Δε θορυβήθηκα. Φρένα έχω θα την παλέψω. Και πλησιάζω στο κομμάτι του δρόμου που αρχίζει να κατεβαίνει και τα κάνα πάνω μου.
Ανά 300 μέτρα αριστερά και δεξιά του μονοπατιού για downhill που ονόμαζαν κατηφορικό κομμάτι υπήρχαν τεράστιες πινακίδες που προειδοποιούσαν τους όδηγούς φορτηγών και τους ενημέρωναν ότι υπάρχουν έξοδοι διαφυγής σε πολλά σημεία σε περίπτωση που ξεμείνουν από φρένα.
Ήταν λίγο τρομοκρατία αυτό.
Ξεκινώ λοιπόν να κατεβαίνω. Τα χέρια στα φρένα συνέχεια και το ποδήλατο να πηγαίνει τάπα. Αν τα άφηνα για λίγα δευτερόλεπτα θα πέταγα στην επόμενη στροφή.
Εκείνες τις στιγμές της αγωνίας σκεφτόμουν "αυτό εννοούσαν οι πινακίδες πριν".
Mε τα πολλά φτάνω κάτω και ένιωθα σα να χα κατέβει από το Παναχαικό. Ήμουν στην τσίτα, χεχε.
Στο τέλος της κατηφορούλας αυτής λοιπόν (που δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν όταν χάραζαν το δρόμο) είναι η κοιλάδα του Ινσμπρουκ.
Αυτό που σου κάνει εντύπωση όταν πιάνεις ίσωμα είναι οι εκατοντάδες (και δεν υπερβάλλω καθόλου) κουρσάδες που κυκλοφορούν. Γινόταν ένα πανδαιμόνιο από τούμπανους που έιτε πήγαιναν είτε γυρνούσαν. Να βλέπεις τώρα παππούδες με γάμπες πιο χοντρές απο το κεφάλι τους. Ήταν και όμορφη ηλιόλουστη μέρα και αυτό σίγουρα συνέβαλε στο να βγούν όλοι για προπόνηση.
Εγώ αντίθετα με τους τούμπανους μπορώ να πώ ότι ένιωθα λίγο εξαντλημένος. Μου βγαίνε η κούραση. Απλά τσούλαγα στα τελευταία χλμ. Δε με ένοιαζε κιόλας.
Σε ένα σημείο με πέρασαν και ένα τσούρμο τύποι με dowhhill! Εκεί ντράπηκα λίγο,χεχε.
Φτάνω που λέτε στην πόλη ,πάω στο χόστελ κάνω μπάνιο, τακτοποιώ τσάντες ρούχα κλπ και βγήκα να φάω τίποτα. Και τρώω μια ήττα! Τίποτα, πουθενά ανοιχτό. Και να ψάχνω και να ψάχνω. Τίποτις.
Γύρισα στο ξενοδοχείο, έφαγα κάτι σάπια μπισκότα, έπεισα τον εαυτό μου ότι είμαι εντάξει και χορτάτος και έπεσα να πεθάνω γιατί ήξερα ότι αύριο είχα πιο δύσκολο ταξίδι για Ίταλία.
Για λίγες στιγμές μου πέρασε από το μυαλό να κάτσω μια μέρα να ξεκουραστώ αλλά αν το έκανα παίζει μετά να μην ξεκίναγα, οπότε όπως μου ήρθε έτσι και μου έφυγε.
Ιταλία μετά: Ίνσμπρουκ- Μπρεσσανόνε ,93χλμ
Διαδρομή: Μόναχο-Ινσμπρουκ (κάντε κλικ)
Απόσταση: 150χλμ
η διαδρομή στο google maps: http://goo.gl/maps/du9D6
Προβολή μεγαλύτερου χάρτη
Έφτασε η μεγάλη μέρα. Θα πάρω μια γεύση από τις Άλπεις επιτέλους..
Μέχρι το Ινσμπρουκ ξέρω μόνο την απόσταση. Δεν κοίταξα καθόλου υψομετρικά για να μην το χω στο μυαλό μου. Ότι εμφανιστεί μπροστά μου εκείνη την ώρα. Ωραία λογική έ?
Στο παρελθόν έχω κάνει πάνω από 170χλμ με υψομετρικά κοντά στα 1300 μέτρα αλλά τότε δεν ήμουν φορτωμένος,ήξερα τη διαδρομή και δεν ήμουν καμένος από το πετάλι της προηγούμενες μέρες όπως τώρα.
Μέχρι τώρα έχω διανύσει 960 χλμ (σε 7 ημέρες) χωρίς στάση με μέση ωριαία τα 21 χλμ.
Στις 8 το πρωί λοιπόν είμαι στο δρόμο. Έχω εφοδιαστεί μπάρες και γιαουρτάκια και έχω φορτίσει μπαταρίες.
Βγαίνω από την πόλη και ακολουθώ την παλιά εθνική προς το νότο. Η κλίση είναι ανεπαίσθητα ανηφορικη για αρκετά χιλιόμετρα. Βλέπω τα υψομετρικά στο ρολόι μου (30 ευρώ με βαρόμετρο-decathlon!).
Μετά από περίπου 50χλμ αντικρύζω στο βάθος βουνά. Ω θεοί! Τώρα αρχίζει το καλο λοιπόν.
Φτάνω κόντα στη λίμνη Kochel (600 μ υψόμετρο )και στο τέλος της ξεκινά επιτέλους η ανάβαση με κορδέλες.
Ευτυχώς η κλίση είναι αρκετά μικρή (πιθανότατα για τις νταλίκες).
Ανεβαίνω αρκετά μέτρα γρήγορα με 1ο δίσκο και στροφάρισμα.
Μετά από λίγο κατηφορίζω σε μια δεύτερη λίμνη και απο κει και μετά το τερραίν είναι ομαλό γενικά καθώς κινούμαι στη βάση των βουνών. Ανώδυνο πέρασμα τελικά.
Όσο προχωρώ οι ορεινοί όγκοι γίνονται πιο εντυπωσιακοί. Τεράστιες γρανιτένιες μάζες που από μακριά σε φοβίζουν και απορείς πως θα περάσω αλλά ευτυχώς ο δρόμος κινείται σταθερά στη βάση τους κατά κανόνα δίπλα από κοίτες ποταμών.
Χαρούμενη νότα στο ταξίδι ήταν 2 παιδιά από Σομαλία που με κάτι μικρά για το ύψος τους ποδήλατα πήγαιναν στο διπλανό χωριό. Τους ρωτάω πως βρέθηκαν εδώ στα κρύα και μου είπαν με μια φωνή και οι δύο "Άσυλο, άσυλο". Άν το 1/100 της χαράς που έιχαν μετατρεπόταν σε ισορροπία πάνω στο ποδήλατο θα ήταν θαύμα, χεχε. Πηγαίναμε για λίγο παρέα και είχαν την "κακή συνήθεια" να πηγαίνουν όπως να ναι. Τι να τους λέω "ρε παιδιά στην άκρη" τίποτα! Χύμα στο κύμα. Ευτυχώς ο δρόμος ήταν άδειος.
Πετάλι στο πετάλι φτάνω στα σύνορα με την Αυστρία. Λίτα και απέριττα. 2 ταμπέλες και αυτό ήταν.
Ξέχασα να αναφέρω ότι αυτή ήταν η πιο ηλιόλουστη μέρα του ταξιδιού μέχρι τώρα. Άντε να μαυρίσω για να μην με κοροιδεύουν στο Ελλάντα οι μεσόγιοι...
Σε ένα σημείο βλέπω και ταμπελίτσα που έλεγε Ινσμπρουκ 40χλμ. Μια χαρά σκέφτομαι. Δεν είχα κουραστεί κιόλας με τον πρώτο δίσκο. Τι το λέγα??
Μετά από λίγο ξεκινά μια μακρόσυρτη ανηφοριά με καλή κλίση που δεν τελείωνε. Και ανέβαινα και να κάνει ζέστη και να χω λίώσει και να λέω μετά τη στροφή θα στρώσει και να φτάνω στη στροφή και να είναι το διπλάσιο. Μην τα πολυλογώ, πέρασαν αρκετές στροφές για να ευθυγραμιστώ..
Το καλύτερο ήταν στο τέλος τελικά.
Με αυτά και μ αυτά φτάνω 20 χλμ από το Ινσμπρουκ.
Εκεί που έχω πάρει την ισάδα που λέτε και πάω έβλεπα κάτι ταμπέλες που έλεγαν ότι τα ποδήλατα πρέπει υποχρεωτικά να στρίψουν σε ένα παρακαμπτήριο και να αφήσουν την παλιά εθνική.
Ως κλασσικός έλληνας προβληματίστηκα με το γεγονός και επειδή θα με έβγαζε από τη βόλεψη μου τις αγνόησα. Αμ πως.
Μετά κατάλαβα το σκεπτικό του "νομοθέτη"..
Βλέπω που λέτε μια ταμπέλα που προειδοποιούσε για 16% κλίση στα επόμενα χλμ. Δε θορυβήθηκα. Φρένα έχω θα την παλέψω. Και πλησιάζω στο κομμάτι του δρόμου που αρχίζει να κατεβαίνει και τα κάνα πάνω μου.
Ανά 300 μέτρα αριστερά και δεξιά του μονοπατιού για downhill που ονόμαζαν κατηφορικό κομμάτι υπήρχαν τεράστιες πινακίδες που προειδοποιούσαν τους όδηγούς φορτηγών και τους ενημέρωναν ότι υπάρχουν έξοδοι διαφυγής σε πολλά σημεία σε περίπτωση που ξεμείνουν από φρένα.
Ήταν λίγο τρομοκρατία αυτό.
Ξεκινώ λοιπόν να κατεβαίνω. Τα χέρια στα φρένα συνέχεια και το ποδήλατο να πηγαίνει τάπα. Αν τα άφηνα για λίγα δευτερόλεπτα θα πέταγα στην επόμενη στροφή.
Εκείνες τις στιγμές της αγωνίας σκεφτόμουν "αυτό εννοούσαν οι πινακίδες πριν".
Mε τα πολλά φτάνω κάτω και ένιωθα σα να χα κατέβει από το Παναχαικό. Ήμουν στην τσίτα, χεχε.
Στο τέλος της κατηφορούλας αυτής λοιπόν (που δεν ξέρω τι σκεφτόντουσαν όταν χάραζαν το δρόμο) είναι η κοιλάδα του Ινσμπρουκ.
Αυτό που σου κάνει εντύπωση όταν πιάνεις ίσωμα είναι οι εκατοντάδες (και δεν υπερβάλλω καθόλου) κουρσάδες που κυκλοφορούν. Γινόταν ένα πανδαιμόνιο από τούμπανους που έιτε πήγαιναν είτε γυρνούσαν. Να βλέπεις τώρα παππούδες με γάμπες πιο χοντρές απο το κεφάλι τους. Ήταν και όμορφη ηλιόλουστη μέρα και αυτό σίγουρα συνέβαλε στο να βγούν όλοι για προπόνηση.
Εγώ αντίθετα με τους τούμπανους μπορώ να πώ ότι ένιωθα λίγο εξαντλημένος. Μου βγαίνε η κούραση. Απλά τσούλαγα στα τελευταία χλμ. Δε με ένοιαζε κιόλας.
Σε ένα σημείο με πέρασαν και ένα τσούρμο τύποι με dowhhill! Εκεί ντράπηκα λίγο,χεχε.
Φτάνω που λέτε στην πόλη ,πάω στο χόστελ κάνω μπάνιο, τακτοποιώ τσάντες ρούχα κλπ και βγήκα να φάω τίποτα. Και τρώω μια ήττα! Τίποτα, πουθενά ανοιχτό. Και να ψάχνω και να ψάχνω. Τίποτις.
Γύρισα στο ξενοδοχείο, έφαγα κάτι σάπια μπισκότα, έπεισα τον εαυτό μου ότι είμαι εντάξει και χορτάτος και έπεσα να πεθάνω γιατί ήξερα ότι αύριο είχα πιο δύσκολο ταξίδι για Ίταλία.
Για λίγες στιγμές μου πέρασε από το μυαλό να κάτσω μια μέρα να ξεκουραστώ αλλά αν το έκανα παίζει μετά να μην ξεκίναγα, οπότε όπως μου ήρθε έτσι και μου έφυγε.
η εικόνα της πάπιας παρακάτω που είχε αφεθεί έρμαια στο ρεύμα του ποταμού μου φάνηκε πολύ αστεία. Εκεί που κάθεσαι μπροστά στο ερμητικό νερό, τσουπ, περνάει και μια πάπια,χεχε
Ιταλία μετά: Ίνσμπρουκ- Μπρεσσανόνε ,93χλμ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας