Ξύπνημα στη Μestre λοιπόν.
Το πλοίο φεύγει νωρίς το πρωί. Πάω στο σταθμό να πάρω το τραίνο που θα με βγάλει κοντά στο λιμάνι (το οποίο βρίσκεται στη Βενετία και όχι στο Mestre).
Ποδηλατώ για λίγο μέχρι να βρώ το πλοίο και όταν το βλέπω με πιάνει κάτι. ΑΝΕΚ ρε φίλε. Κάτι από Ελλάδα.
Περιμένω στην ουρά για εισιτήριο μαζί με πολλούς έλληνες που γυρνούσαν στο πατρίδα για διακοπές ή δουλειές. Άλλοι φορτηγατζήδες, άλλοι εργάτες στη Γερμανία, άλλοι παιδιά εξόριστων αριστερών στην Πολωνία (βλ ελληνικό εμφύλιο) και άλλοι μετροσέξουαλ 50άρηδες από το UK με το φρύδι στην τρίχα και ολίγο make up.
Με πολλούς θα γνωριζόμασταν καλύτερα στο ατελείωτο ταξίδι της επιστροφής.
Στην αναμονή για την επιβίβαση βλέπω και ένα ανδρόγυνο με ποδήλατα φορτωμένα όσο δεν πάει οι οποίοι προφανώς πήγαιναν ταξίδι.
Πιάσαμε την κουβέντα και πραγματικά με άφησαν άφωνο με το πλάνο τους. Ήταν Ελβετοί δάσκαλοι 55-60 ετών και σκόπευαν να κάνουν το γύρο της Τουρκίας και να επιστρέψουν Ελβετία μέσω Βαλκανίων σε διάστημα 2+ μηνών κάνοντας αποκλειστικά ελεύθερο camping. ΘΕΟΥΛΗΔΕΣ.
Τα ποδήλατα τους ζύγιζαν 45 κιλα περίπου έκαστο με σχάρες και μπαγκάζια εμπρός πίσω.
Είχαν και ένα πατεντιάρικο σύστημα ανάρτησης από έναν Ελβετό που κάνει χρήση ελασμάτων για την απόσβεση των κραδασμών αντί για μπουκάλες και ελατήρια/αέρα.
Στο πλοίο είχα άπειρο χρόνο να γράψω ημερολόγιο και να δώ τα στατιστικά και τους αριθμούς του ταξιδιού αλλά και επίσης να παρλάρω ατελείωτα με τους λαλίστατους πατριώτες. Βγάλαμε τα εσώψυχά μας! Ψυχοθεραπεία.
Πίσω στο ταξίδι τώρα με κάποιους αριθμούς.
Συνολική απόσταση: 1480.4 χλμ
-Απο τη μέρα που άφησα το Άμστερνταμ μέχρι και την τελευταία μέρα στη Βενετία ξόδεψα συνολικά 266 ευρώ. Από αυτά τα 147 ήταν για διαμονή. Τα υπόλοιπα ήταν κυρίως φαγητό και κεράσματα σε φίλους που με φιλοξένησαν.
Για το καράβι πλήρωσα επιπλέον 72 ευρώ (εισιτήριο) + 40 ευρώ φαγητό (μου βγήκε η πείνα και την πλήρωσα ακριβά).
-Μέση ωριαία όλου του ταξιδιού ήταν 17.61χλμ (σαν κότα να λέμε)
-Σαμπρέλες που άλλαξα: 0!!!
-Σαβούρες: 0 :)
-Φορές που χάθηκα: 3 (για κανα 2 χλμ το πολύ)
Όσο αφορά το τεχνικό κομμάτι αυτό που θυμόμουν από κάποιες προπονήσεις που έκανα με τον ποδηλατικό της Πάτρας ήταν να έχω "μαλακό" πάτημα και να στροφάρω αντί να σπρώχνω μάταια.
Έτσι πήγαινα σταθερά με μικρό δίσκο και 5ο γρανάζι ή με 2ο και 2ο/3ο γρανάζι. Με αυτό το ρυθμό κρατούσα σταθερή ταχύτητα γύρω στα 20-22χλμ και δεν ένιωσα ποτέ τράβηγμα ή κράμπα. Στροφάρισμα λοιπόν η τακτική μου και αποφυγή εντάσεων για να μην πάρω τα γόνατα στα χέρια δεδομένου ότι δεν σταμάτησα καμία μέρα να πεταλάρω.
Το ποδήλατο όντας φορτωμένο με μπαγκάζια (10 κιλά) ήταν ευαίσθητο στους ανέμους. Ειδικά σε απότομες κατηφόρες ήθελε προσοχή αλλά μην φανταστείτε τίποτα ιδιαίτερο.
Ήταν αστείο στο Μόναχο όταν έκανα μια βόλτα χωρίς τσάντες. Ανέβηκα στη σέλα και κράτουσα το τιμόνι πολύ δυνατα από συνήθεια και πήγα να τσακιστώ. Ένιωσα ότι πετούσα. Έκανα καμιά 30χλμ μέσα στην πόλη ξεφόρτωτος και ένιωθα οτι το btwin είχε μετατραπεί σε tarmac sl3!
Στην ερώτηση αν θα έκανα πάλι μεγάλο ταξίδι απαντώ HELL YEAH. Αλλά θα το έκανα με βραδύτερο ρυθμό και ίσως με παρέα γιατί η μοναξιά είναι έντονη τόσες ώρες πάνω στη σέλα.
στο λιμάνι της Βενετίας
Άγιος Μάρκος (τον είδα ακόμα και από μακριά...)
ασθενοφόρο!
ανατολή στη θάλασσα
το Νοκια!Σκυλί το άτιμο! Έχασα κάτι πλήκτρα στο δρόμο αλλά με 2 χαλικάκια και λίγη μονωτική κάνεις άψογα τη δουλειά σου ( ήταν το gps μου για όσους δεν το κατάλαβαν )
δειλινό
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας